DZIEJE KAWALERII Kawaleria [wł.] (konnica, jazda), wojsko walczące konno, jeden z podstawowych rodzajów wojska od czasów najdawniejszych do XX w.; w starożytności rola pomocnicza w bitwach; po rozpowszechnieniu broni palnej nowe typy kawalerii, m.in. dragonia, husaria, kirasjerzy, szwoleżerowie, ułani; jako jeden z zasadniczych rodzajów wojsk przetrwała do II wojny światowej; w WP rozwiązana w 1946. W starożytności kawaleria odgrywała rolę drugorzędną; większe znaczenie miała u ludów koczowniczych, również w Asyrii, a później w Persji; w Grecji nieliczna; znacznie rozbudowana przez Aleksandra III Wielkiego (decydującą rolę odgrywała jazda ciężka - hetajrowie); w Rzymie konnica początkowo wchodziła w skład legionu w sile 300 jeźdźców; w armii kartagińskiej Hannibala występowała jazda ciężka, hiszpańska i galijska; podobnie w państwie bizantyjskim istniała ciężka jazda pancerna - katafrakci; jazdą lekką była konnica perska, macedońska - arkoboliści i jazda numidyjska w wojsku kartagińskim. Rozwój stosunków feudalnych miał znaczący wpływ na upadek wojska i sztuki wojennej w Bizancjum. Pospolite ruszenie i zaciąg najemników przyczyniły się do ostatecznego upadku starożytnego świata. Fundamenty pod kulturę i szkolnictwo europejskie położyli starożytni Grecy i Rzymianie. Na teren zachodniej Europy idee greckie przyszły za pośrednictwem Rzymskiego wojska, który okazał się zdolny do zaakceptowania, a zwłaszcza do wprowadzenia w praktykę kultury greckiej . Ziemie pomiędzy Odrą, Wisłą, Bałtykiem i Karpatami nie były podbite przez Rzymian i w tym sensie nie miały "szczęścia" wejść w skład wielkiego cesarstwa . W owym czasie, na ziemiach tych tworzyła się kultura z osiadłych plemion słowiańskich, która dała początek Polanom - ludom koczowniczym, którzy wykorzystywali konie do dalszej ekspansji w celu przyłączenia sąsiednich obszarów. Szereg państw plemiennych powstałych na gruzach zachodniego Imperium Rzymskiego, kultywowało własne tradycje kawaleryjskie bądź nabyte w trakcie historycznego rozwoju.