1.2. Kawaleria ludowa Na wschodzie, na terytorium Związku Radzieckiego na Ukrainie w Trościańcu w marcu 1944 roku powstawały tzw. jednostki Ludowego Wojska Polskiego. Między innymi 1 Samodzielna Brygada Kawalerii, to ostatni  duży oddział kawalerii w historii Polski noszący nazwę 1 Samodzielnej BK, który w szyku konnym w szarży pod Borujskiem 1 marca 1945 roku złamał opór piechoty niemieckiej i rozstrzygnął o losach całodziennej bitwy. Za ten wyczyn Naczelne Dowództwo Armii Radzieckiej rozkazem nr 011 z dnia 19 lutego 1945 roku nadało brygadzie tytuł: 1 "Warszawska" BK. Spowodowało to, że natychmiast zaczęli do niej ściągać oficerowie, podoficerowie i szeregowcy formacji kawalerii II Rzeczypospolitej. Dnia 15 maja 1945 roku rozkazem nr 1022 Naczelnego Dowódcy WP 1 Samodzielna Warszawska BK otrzymuje nazwę: 1 Warszawska Dywizja Kawalerii i zostaje odznaczona za walki kawalerzystów w Warszawie i na Pomorzu, które doprowadziły do ponownych zaślubin z morzem oraz na terenie Niemiec, krzyżem Grunwaldu III klasy - poczym zostaje bezwzględnie rozwiązana. Przed rozwiązaniem 1 Warszawskiej Dywizji Kawalerii w latach 1945 - 1947, sformowano początkowo w Garwolnie, przyboczny szwadron reprezentacyjny Prezydenta RP, wzorowany był na 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego sprzed 1939 roku. Sztandar przejęto od likwidowanej 1 Warszawskiej Dywizji Kawalerii, a umundurowanie skopiowano z 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. Szwadron stacjonował w Warszawie a występował podczas wielu oficjalnych uroczystości państwowych, okolicznościowych i dyplomatycznych, po dwóch latach został przeniesiony do Płocka i tam też rozwiązany. Oficjalne pożegnanie z kawalerią ludową odbyło się na początku lutego 1947 roku w Legionowie przez generałów: Paszkiewicza i Floryanowicza (ostatni dowódca kawalerii polskiej), zakończone ostatnią defiladą, którą prowadził zastępca dowódcy 1 Warszawskiej Dywizji Kawalerii płk Ludomir Wysocki. Pierwsze zawody kawaleryjskie odbyły się 03.05.1945 r. w Chełmie Lubelskim - urządzone przez grono oficerów Pierwszej Oficerskiej Szkoły Artylerii. Po drugiej wojnie światowej bardzo wcześnie rozpoczęły się próby odrodzenia polskich sportów konnych, jako forma wyszkolenia kawalerzystów. Najpierw zaczęto urządzać konkursy hippiczne w formacjach wojskowych, a następnie w państwowych stadninach koni i stadach ogierów. W latach 1947-1949 widząc fakt rozwiązywania formacji kawaleryjskiej i jej tradycji, gen. Poliszczuk sformował wojskową grupę sportową, złożoną z 10 oficerów i 30 koni, która jeździła po różnych miastach i brała udział w propagandowych konkursach hippicznych. W tym samym 1947 roku, jesienią, choć zupełnie odmiennych przyczyn niż 1 Warszawska Dywizja Kawalerii rozwiązano w Wielkiej Brytanii pancerne i zmotoryzowane pułki kawalerii, jakie w łącznej liczbie 14 istniały w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Wraz z rozwiązaniem pułków kawalerii w 1949 r. zostały również rozwiązane wojskowe grupy sportowe. Zaczęto organizować jeździectwo przy stadninach państwowych i stadach ogierów. W 1953 r. w Sopocie odbyły się pierwsze po II wojnie światowej Jeździeckie Mistrzostwa Polski. W 1955 r. odbyły się I międzynarodowe zawody konne Armii zaprzyjaźnionych z udziałem Polski i NRD urządzone w Sopocie. W 1957 r. został reaktywowany Polski Związek Jeździecki. Zaczęto uruchamiać sekcje jeździeckie. Stopniowo wzrastała liczba koni sportowych, wyczynowych i wyścigowych oraz liczba klubów jeździeckich CWKS "Legia" Jan Kowalczyk (Mistrz Olimpijski - Moskwa 1980) i ludzi uprawiających sporty konne. Zainteresowanie koniem i jego sprawami wzrosło niepomiernie, zataczając szerokie kręgi niemal, że we wszystkich warstwach społecznych. W latach 80-tych doszło do zmian wojskowo-politycznych w Polsce. W Pradze podpisano 01.08.1991 r. protokół o likwidacji Układu Warszawskiego. Wojsko przestało być "ludowe", odrodziła się po 50-ciu latach suwerenna III Rzeczpospolita i ożył przyczajony "duch kawaleryjski".