TRADYCJE KAWALERYJSKIE Kawalerzyści zawsze mieli poczucie wyższości nad innymi rodzajami broni i uważali się za elitę wojska. Wynikało to m.in. z wielowiekowego rodowodu jazdy polskiej, a także z pewnych cech, które wyróżniały kawalerię spośród innych rodzajów broni, a mianowicie: niezwykłej barwności w czasie przejazdów i defilad, marszów i zawołań pułkowych, stopni wojskowych (ułani, wachmistrze i rotmistrze), biegów myśliwskich i sportów konnych, piosenek na poszczególne pułki (tzw. żurawiejki), szampańskich balów i zabaw oraz przywiązania do koni. Począwszy od końca lat dwudziestych istniała ścisła więź Szkoły (CWKaw) z pułkami kawalerii, wszak wszyscy absolwenci trafiali do poszczególnych pułków. Znano więc zwyczaje, obyczaje oraz tradycje pułków szwoleżerów, ułanów i strzelców konnych. "CWKaw. nie tworzyło tradycji, bo tradycje tworzyły pułki. Ale CWKaw. starało się tradycje poszczególnych pułków uszanować i wpajać w swych wychowanków" - napisał płk Zygmunt Podhorski.. Kawaleria, ta najbarwniejsza polska broń okresu II Rzeczypospolitej, otoczona była dużą sympatią i szacunkiem społeczeństwa. Wśród innych rodzajów broni wyróżniała się specyficznym "esprit de corps", fasonem. Wyróżniały ją w sposób szczególny, zwyczaje, obyczaje oraz różne odrębności. Niektóre wynikały z samej specyfiki kawalerii jako broni konnej, a niektóre sięgały do okresu I Rzeczypospolitej; inne przypominały różne szczegóły z zachowań, mundurów i rzędów końskich kawalerzystów napoleońskich, Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego. Jeszcze inne nawiązywały do zachowań Polaków, którzy przed przejściem do kawalerii polskiej służyli w armiach zaborczych. Przekazywane z pokolenia na pokolenie specyficzne zachowania formowały "nowe" zwyczaje i obyczaje, które ukształtowały się w kawalerii II Rzeczypospolitej. Elitą wojska polskiego była wspaniała kawaleria z wielowiekową tradycją. "... Kawaleria polska w roku 1939 stała się zaiste spadkobierczynią sławnych tradycji i ducha rycerstwa polskiego husarskich i pancernych chorągwi, ułanów, strzelców konnych, szwoleżerów, kirasjerów i husarów czasów napoleońskich i wojny 1830-31 z Rosją. Duch kawalerii polskiej był doprawdy wspaniały w roku 1939. (...) Życie kawalerii polskiej do wojny 1939 roku było barwne, wesołe, żywe, przeplatane to uciążliwymi ćwiczeniami, to powszechnymi zabawami, o których się nieraz mówi i pisze, że brali w nich udział tylko oficerowie. W rzeczywistości zabawy były dla wszystkich, zarówno dla podoficerów zawodowych jak i dla szarej braci ułańskiej, szwoleżerskiej czy strzeleckiej...". W wojsku II Rzeczypospolitej kawaleria odznaczała się wyraźną tendencją do tworzenia nie tylko obyczajowości własnej, ale i poszczególnych pułków, kultywowania zwyczajów i przywiązania do tradycji. Wypływało to nie tylko z dumy posiadania bogatego rodowodu historycznego, ale i z poczucia wyższości nad innymi rodzajami broni. Kawaleria była to elita nie z urodzenia, pochodzenia czy stanu majątkowego, lecz z wyboru i przynależności do tej grupy ludzi; "(...) nasza szkoła (Szkoła Podchorążych Rezerwy Kawalerii) nie była dla elity. Ona formowała elitę. Elitę charakterów (...)". Tak wypowiadał się na temat kawalerii Antoni Kamiński, absolwent rocznika 1932-1933 w SPRKaw. Kawaleria była twardą i ciężką służbą, kształtowała charakter i poczucie obowiązku. Oblicze kawalerii, jej tradycje i obyczaje kształtowali nie tylko oficerowie, ale i kadra podoficerska, odpowiednio wyselekcjonowana i mająca poczucie przynależności do tego rodzaju broni. Znaczącą rolę w kształtowaniu zwyczajów, obyczajów i tradycji odgrywało Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Tradycje i zwyczaje kawaleryjskie były różnorodne od ogólnie obowiązujących wszystkich kawalerzystów, do stosowanych i przestrzeganych w poszczególnych pułkach. Zasadniczą ideą było kultywowanie tradycji dawnego, przedrozbiorowego Wojska Polskiego oraz jego walk w pierwszej wojnie światowej i wojnie bolszewickiej w 1920 r. Właśnie pielęgnowanie tradycji służyło podkreśleniu i uświadomieniu ciągłości wojska, a szczególnie kawalerii. Praktycznym skutkiem było wytworzenie wielkiej spoistości kawalerii, co miało ogromne znaczenie dla walorów bojowych. Takie poczucie przynależności do tego rodzaju broni, zobowiązywało do szczególnego męstwa w walce, zwartości oraz koleżeństwa żołnierskiego. "Wizerunek kawalerii polskiej to bynajmniej nie operetkowa postać przybranego w kolorowy mundur jeźdźca, który niesłusznie pokutuje jeszcze wśród ludzi nie znających istoty specyfiki kawalerii. Na kresach dawnej Rzeczypospolitej, wśród rozległych dzikich pól stosunkowo nieliczne rycerstwo polskie hartowało charakter wśród nieustannych podjazdów, zagonów, potyczek, pościgów i dalekich rajdów konnych. Trudy codziennego życia wyrabiały tężyznę fizyczną, a sprostać im mógł tylko człowiek odporny na niezwykle ekstremalne warunki. Styl postępowania wywodzący się od dawnych zagończyków stał się w kawalerii XX wieku swoistym fasonem, gdyż służba w kawalerii nawet w czasach współczesnych wymaga podobnych cech osobowości, jak dawniej. Odrębność kawalerii XX wieku polegała nie tylko na jej "barwności". Przede wszystkim polegała na swoistym fasonie ułańskim, który wyrażał się w dbałości o zgrabny i elegancki mundur. Najważniejszym elementem był sposób zachowań. Na pierwszym miejscu stawiano honor, szybki refleks i odwagę bez względu na skutki, rycerskość w stosunku do kobiet, starców i dzieci. Dewiza ułanów zawierała się w kilku krótkich hasłach:   Zawsze wesoło stawaj do boju, Bij śmiało nie licząc wroga, Szybkość działania ocali życie, Konno łacniej ojczyźnie służyć. Oto normy kierujące zachowaniami ułana. Kto chciał w kawalerii służyć, musiał być szybki, sprawny, odważny i ponad wszystko cenić kawaleryjskie zwyczaje". Ułani wychowywani na tradycjach, zwyczajach i obyczajach kawaleryjskich, podczas II wojny światowej mieli wiarę w niezawodność swej broni, nie wątpili w zwycięstwo nad wrogiem i odznaczali się posłuszeństwem wobec swoich dowódców. Większość tradycji, zalecenia czy wskazania dotyczące zachowania się oficerów były nacechowane dążeniem do wytworzenia się odrębnej obyczajowości, płynącej z dumy bogatego rodowodu historycznego, a także odrębności i wyższości nad innymi rodzajami wojsk . Jednakże to poczucie odrębności, honoru oraz silnych związków z pułkiem, brygadą i w ogóle z całą kawalerią rodziło przymioty w wojsku najcenniejsze: poczucie przynależności do takiego rodzaju broni, który zobowiązuje do szczególnego rodzaju męstwa w boju, koleżeństwa i zwartości w walce. Poczucie odrębności i inności podnosi ducha bojowego, umacnia wolę walki . W tych też kategoriach trzeba rozpatrywać zwyczaje i obyczaje kawaleryjskie, jak również swoistą elitarność, która wcale nie płynęła z pochodzenia, lecz z poczucia wyróżniającej przynależności do korpusu oficerskiego wojsk konnych. Specyfikę kawalerii wyróżniają następujące elementy:   duch kawaleryjski, sztandar, barwy pułku i odznaka pułkowa, przywiązanie do znaków, organizacja kawalerii, marsze i sygnały kawaleryjskie, więź kawaleryjska, przywiązanie do konia, konkursy sprawnościowe, zawody hippiczne i biegi myśliwskie, defilady, żurawiejki.