2.2. Sztandar i barwy pułku, odznaka pułkowa Sztandar we wszystkich armiach świata jest symbolem honoru żołnierzy pod nim służących i walczących. W oddziałach Jazdy polskiej od czasów średniowiecza był świętością szczególną. Pod nim walczyło rycerstwo możnych rodów. Początkowo znak ten nazywano chorągwią i stąd np. zwroty: "chorągiew husarska", "chorągiew dragońska" czy "chorągiew lekka" (będące synonimem oddziałów wojskowych), później zastępowane słowem legion "pułk". W kawalerii polskiej XX wieku tradycje łączenia honoru żołnierskiego ze sztandarem pułkowym wiążą się ściśle z historią walk o niepodległość kraju. Najświeższymi w tradycji ożywionymi przez kawalerię polską były sztandary z epoki kościuszkowskiej, napoleońskiej i wojny polsko-bolszewickiej, a także powstańcze zrywów niepodległościowych doby rozbiorów. W okresie międzywojennym społeczeństwo nasze po 120 latach zaborów spragnione było symboli suwerenności w stopniu nieporównywalnie większym, niż jest to odczuwane obecnie. Widok munduru wojskowego był jednym z najdobitniejszych dowodów odzyskanej suwerennej państwowości. Pułki kawaleryjskie okryte chwałą wojenną po zwycięskiej wojnie z bolszewikami zdobyły sobie powszechną sympatię i poważanie społeczeństwa, ponieważ ich śmiałe i szybkie uderzenia wieńczyły szary trud żołnierzy piechoty i innych broni. W dodatku piękno tej broni działało silniej na wyobraźnię Polaków niż np. widok szarej piechoty. Uzbrojenie, musztra, regulaminy kawaleryjskie były jednolite wojsku. Równie ważna dla ułana była barwa jego pułku. Z tej to przyczyny poszczególne pułki różniły się między sobą kolorami otoków i proporców na lancach. Wiadomo, że każdy człowiek ma szczególny sentyment do swojego nazwiska, miejsca pochodzenia, a dla szlachty znaczenie takie miały herby rodowe. Podobnie dla żołnierza, a szczególnie ułana ogromnie ważne były barwy jego pułku, pod którymi winien był bronić ojczyzny lub polec dla jej chwały. W okresie międzywojennym kawalerzyści drugiej Rzeczypospolitej z prawdziwą dumą nosili mundur ułański, a przy kontaktach z cywilami szczycili się swoimi naszywkami symbolem swego pułku i jego sławą wojenną. Proporce różniły się kolorami, to jednak proporce na lancach dowódców składały się dla całej kawalerii z takich samych wyróżniających je znaków. Zawsze dowódca 1 szwadronu miał na lancy proporzec z czerwonym prostokątem przed barwą pułkową, dowódca 2 szwadronu takiż proporzec z białym prostokątem, 3. z żółtym, 4. z chabrowym. Dowódca szwadronu CK-emów czarny z pionowym białym pasem. Dowódca plutonu łączności - czarny proporzec z białą błyskawicą, a dowódca pułku - proporzec z czterema, kwadratami ułożonymi w szachownicę z kolorów: czerwony, biały, żółty i chabrowy. Lancę z proporcem dowódcy pododdziału (szwadronu) i dowódcy pułku wozili gońcy zawsze tam, gdzie znajdował się dowódca. W czasie postoju, na biwaku lub kwaterze, lanca ze znakiem dowódcy (proporcem) zatknięta była na widocznym miejscu przy dowódcy. Ułatwiało to żołnierzom orientację, aby goniec konny z rozkazem wpadający cwałem do miejsca postoju mógł wśród tabunu koni i ludzi szybko odnaleźć właściwy kierunek. Sprzyjało to szybkiemu kierowaniu grupami kawalerii. Poza sztandarem pułkowym istniała odznaka pułkowa, którą nadawano wyróżniającym się oficerom, podoficerom i żołnierzom. Przedstawiała ona barwne godło jakby herb pułku tematycznie związany z jego tradycją bojową. W dzisiejszym wojsku polskim przywrócono odznaki pułkowe, które rozkazem dowódcy pułku przyznaje się podczas uroczystości święta pułkowego za wzorową służbę żołnierską. Jeżeli żołnierz takiej odznaki nie otrzymywał w ciągu trzech lat, znaczyło, że ten ktoś nie pasował do rodziny pułkowej i przenosił się do innego pułku.