2.3. Przywiązanie do znaków Odrębność symboli i znaków kawaleryjskich łączyła żołnierzy specjalnie silnymi więzami koleżeńskimi bez względu na stopień i funkcję od szeregowego ułana począwszy, a na dowódcy brygady skończywszy. Właściwie, dlatego że ten odrębny fason ułański miał tyle oryginalnych wyróżnień, kawalerzyści cenili go sobie ponad życie. Cechy te nobilitowały kawalerię na elitę wojska. Stawiać życie swoje za symbol jedności koleżeńskiej można jedynie wówczas, gdy symbol ten, czyli znak, jest czymś cenniejszym od życia. Od pierwszej chwili wcielenia do kawalerii wojskowi wychowawcy wpajali, już rekrutowi, należny szacunek dla sztandaru, odznaki pułkowej, barw pułku i szarż (stopni) wojskowych. Również postać patrona lub szefa pułku, który był stawiany za wzór osobowy żołnierza danego pułku, ułani poznawali jako najwyższy autorytet łączony z umiłowaniem ojczyzny.