3.1. Sport jeździecki w Polsce międzywojennej Na skutek wybuchu pierwszej wojny światowej zostało przerwane organizowanie konkursów hippicznych i przerwa ta trwała do połowy 1920 r. Pierwsze zawody organizowano w powstających coraz to nowych formacjach wojskowych, przede wszystkim pułkach kawalerii i dywizjonach artylerii konnej. Miały one jednak charakter wewnętrzny. Energicznie przystąpiono do organizowania szkolnictwa wojskowego i zaczęto zakładać prowizoryczne szkoły kawalerii i artylerii. Jednocześnie z nimi zaczęły powstawać również organizacje wojskowe i cywilne popierające sporty konne. Między innymi w 1919 r. z inicjatywy ppłk. Leona Dunin Wolskiego, powstał Związek Jeździecki: Sport Konny Oficerów Artylerii Konnej. W 192 2 r. konkursy cieszyły się dużą popularnością i rozwijały się w takim tempie, że organizowano je niemal wszędzie, gdzie było to możliwe. Konkursy hippiczne stały się najbardziej popularnym sportem w wojsku. W pułkach kawalerii i dywizjonach artylerii konnej doskonalono się w jeździe konnej i umiejętnościach pokonywania przeszkód. Warto zaznaczyć, że w pułkach kawalerii sport jeździecki był obowiązujący. Kawalerzyści zaczęli uczestniczyć w konkursach międzynarodowych: m.in. w 1923 roku w Nicei, gdzie reprezentacja Polski w składzie: płk. S. Zahorski, mjr K. Rómmel, por. A. Królikiewicz, zajęła drugie miejsce. Była to po wojnie - pierwsza polska ekipa wysłana na konkursy międzynarodowe. W 1924 r. w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu rozpowszechniono włoski system jazdy zwany szkołą naturalną, w odróżnieniu od jazdy maneżowej. Miało to duży wpływ na kształtowanie się sposobu jeżdżenia na zawodach urządzanych w całym kraju. Większość sportowców uprawiających jeździectwo to byli oficerowie. Bardzo mało zawodników cywilnych wzorowało się na wojskowym stylu jeżdżenia konno. We wrześniu 1926 r. Polska otrzymała zaproszenie do wzięcia udziału w międzynarodowych konkursach hippicznych w Nowym Yorku. Ekipa polska w składzie: A. Królikiewicz, K. Szosland i M. Toczek, w konkursie o Puchar Narodów, zdobyła tam pierwsze miejsce. Nasi jeźdźcy zrobili ogromne wrażenie na Amerykanach, którzy mało wiedzieli o Polsce i polskiej kawalerii oraz o sportowych sukcesach międzynarodowych na starym kontynencie w Europie. Jeden z zawodników amerykańskich, tak wyraził się o polskich jeźdźcach: "U was nie widzi się tej walki jeźdźca z koniem, co u naszych i innych jeźdźców, nie widać produkujących się dwóch istot - jeźdźca i konia, a niejako jedną, którą tworzy jeździec z koniem, zawsze fizycznie, a nawet duchowo złączony". Sport jeździecki rozwijał się bardzo dynamicznie. Aż do roku 1931, kiedy w Polsce zaczęto odczuwać kryzys gospodarczy i ograniczono dotacje finansowe na konkursy hippiczne. Odwołano większość meetingów, odbywały się tylko zawody większej rangi oraz zawody garnizonowe kilku brygad i pułków. W ramach wewnętrznych zawodów Centrum Wyszkolenia Kawalerii odbył się konkurs dla podchorążych i konkurs dla podoficerów oraz konkurs dla członków Przysposobienia Wojskowego "Krakus". Większe zawody odbyły się w Tarnopolu 25-26.06.1931 r., gdzie m.in. przeprowadzono dwie pierwsze próby Championatu Konia Polskiego oraz Konkurs Armii Polskiej. Komendant Szkoły Podchorążych Kawalerii dla Podoficerów w Bydgoszczy ustanowił doroczne zawody konne dla uczniów szkół podchorążych kawalerii w Bydgoszczy i Grudziądzu oraz artylerii w Bydgoszczy i Toruniu. Do zawodów stawały zespoły z czterech wyżej wymienionych ośrodków podoficerskich. Zespół składał się z 4 jeźdźców i 4 koni reprezentujących każdą ze szkół. W roku 1932 nastąpiło większe nasilenie kryzysu gospodarczego. Z tego względu konieczne stało się zmniejszenie dotacji na sporty konne oraz odwołanie wielu imprez nie tylko jeździeckich. Nieco większe konkursy hippiczne urządzało Pomorskie Towarzystwo Zachęty do Hodowli Koni w Grudziądzu. Ożywienie jeździeckiej działalności sportowej nastąpiło w 1933 r., a w 1934 r. zaczęto zachęcać do uprawiania jazdy konnej osoby cywilne zwłaszcza młodzież, ułatwiając im udział w zawodach. Jeździectwo zaczęli uprawiać zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Znajdowało ono coraz większe grono zwolenników wśród społeczeństwa polskiego, przestało być wyłącznie sportem w wyszkoleniu wojskowym. Rozkwit tej pięknej konkurencji w Polsce międzywojennej przerwała druga wojna światowa.